Էս ամսումը մեր քաղքում
Եկել է մի նոր մոդա,
Ի՛նչ գեղեցիկ, ի՛նչ սիրուն,
Հրաշք ասեմ, հավատա՜:
— Քո արևը, է՜յ Նինո, —
Ասաց Նորան մեր Լիզեն,
Էդպիսի սիրուն մոդա
Ջեր չէ եկած Փարիզեն:
Կեկելն ու Նատաշան,
Էս նոր մոդի նոր շորով,
Էրեկ շիկով հագնված,
Պտըտում էին փողոցով:
Բայց ես տխուր, ամոթից
Տանիցը դուրս չեմ գնում,
Ջի իմ շորի տեսակը
Հիմա ո՜չ ով չէ հագնում:
Ա՛խ, մեռնում եմ նախանձից,
Երբ ուրիշն է հագնված,
Ես տընումն ընկած եմ,
Որպես մի խեղճ բանտարկված:
— Դարդ մի՜ արա, իմ քույրիկ,
Ասաց Նինոն մեր Լիզին,
Գնա մարդեդ դու փող բե՜ր,
Դիմենք մոդնի մագազին:
Ո՞ւմ կնկանիցն ես պակաս,
Որ մոդիցը ետ մնաս,
Գործն այլ է, երբ որ դու
Մսխելու փող չունենաս:
— Ա՛խ, անբախտ եմ ես, Նինո, —
Լիզեն տվեց պատասխան,
Թեև ունեմ ամուսին
Հարուստ, ծերուկ մի իշխան:
Գրո՛ղը տանե թո՜ղ նորան,
Գուցե ես էլ պրծընեմ,
Նա ինձ համար չէ առնում
Մոդնի շորեր, որ հագնեմ:
Ես էլ նրա ջիգրիցը
Մի ուրիշին կըսիրեմ,
Նա կառնե ինձի համար
Մոդնի շորեր, որ հագնիմ:
