Յիս կանչում իմ լալանին

* * *

Յիս կանչում իմ լալանին
Բադէշխանէն լալանին.
Վա՜յ թէ հասրաթէդ միռնիմ.
Բըլբուլ լիզուս լալանին.
Դօստիրըս հիռու կանգնին,
Եադիրըն գան, լալանին:

Քիզ սազ գուքայ ալ ղումաշըն, նազա՛նի.
Ե՛կ ճակատիդ կապէ զարլու մուղայիշ.
Ձեռիդ բըռնէ՛ օսկէջըրած մըկրատըն,
Խուճուճ-խուճուճ կավիրուդ տուր արայիշ:

Յիս կանչում իմ եարանին.
Թէջնիս, վարսաղ, եարանին.
Ո՞վ ասաւ, թէ նըհախ տիղ
Եարիդ մէջըն եարանին.
Աւիտարանըն կու տայ
Խոնարհ մարդուն եարանին:

Պատուական տեսնիլու նօվաբու նա՛ջար,
Բըլբուլին գըժվեցնող թօփ վարդի սա՛ջար,
Աչքիրուդ ունքիրըդ էլաւ մուհաջար.
Թերթերուկիդ մազըն՝ զար, օսկու զարնիշ:

Յիս կանչում իմ զայանին.
Նու (ու) Այիբ զայանին.
Դո՛ւն իս ասի՝ նըհախ տիղ
Եարի սիրտըն զայանին.
Շահն էր քաշի, չէր դիմնայ
Էս իմ քաշած զայանին:

Հուտըդ աշխարհ բըռնից, փըռանգի մա՛ջում,
Դաստամազըդ դառաւ սիմ ու աբրէշում.
Կըռնիրըդ շիմշատ է, մատնիրըդ է մում.
Ծուցըդ բաղչա ունիս, մէջքըդ է ղամիշ:

Յիս կանչում իմ մերանին.
Սկըզբնական մերանին.
Թուղ դօստիրըն շատանան,
Թըշնամիքըն մերանին.
Ասի,թէ յիս քու ախպէր՝
Քու մէրն ինձի մերանին:

Բէմուրվաթ եա՛ր, խիլքըն գըլխէս մի՛ տանի.
Դարդիրըս շատացաւ քա՜նի մէ քանի.
Գիդիմ վուր, եա՛ր, դուն ինձ լայիղ չիս անի՝
Դուն մէ թագաւուր իս, յիս մէ խիղճ դավրիշ:

Յիս կանչում իմ մասանին.
Սէ ու Այիբ մասանին.
(Յիս քիզնից չիմ հիռանայ,
Գուզէ ինձ անմաս անին).
Սայաթ-Նովէն քու եարն է,
Թէգուզ մասնէմաս անին:

Դաստամազըդ նըման սընբուլ-սուսանի.
Վախում իմ, թէ սէրըդ սիրտըս կէս անի.
Կու միռնիմ, ինձի պէս չիս տեսանի.
Քու Սայաթ-Նովէն իմ, մի՛ անի ղիմիշ:

---