Նա նստած էր դաշնամուրի առաջին, Որպես երգի մի վշտացած դիցուհի, Եվ, նըվագի հնչյուններով տըխրագին, Այնքան ազդու պատմում էր վիշտն յուր սրտի,
Որ թվում էր այն հիացման ժամին ինձ, Թե արցունքն էր հոսում տըխուր աչքերից...
