Կենսական տառապանք։ Մոխիրներ։
Ստվերախիտ լույսեր։ Ծաղիկը
տեսնել այն խորության մեջ, որ կա ինձանում։ Ան-
ընտել փուշ։ Ազնվությունը կրքով պաշտպանում են
անազնիվները, իսկ ազնիվները (՞) կարողանում են լինել
ընդամենն ազնիվ։ Լույսի պայթյուններ է
գրանցում «սեյսմիկ» պահը։
Գերեզմանները թաքստարաններն են մեր
պարտված վիճակների։ Թեեւ՝
ինչ կիմացվի։ Անապատի ուղտերի մեջ կար մեկը, որից
ուղտապանը երբեք չէր իջնում, ասում են,
դա նրա Համբերութ-
յունն էր։ Խորագետ երկինք։ Ամեն մեկն իրեն խաբում է
խնամքով, որ չկորցնի հավատը ինչ որ բանի հանդեպ։
Ես իմ ստվերներից զգեստներ եմ ձեւում
օրվա համար, երբ զգում եմ, որ
այլեւս իզուր եմ սպասում քո գալուն։
Անձրեւի գալն ուղղակի
փրկություն է անակնկալ։ Քարերը իմ
լռության վրա քանդակում են
նախշազարդեր։ Բառավարում եմ
երգեցողությունը խոտերի,
եղանակավորում քարերի լռությունը,
լեզվաբանում միտքը։
Այսպես, ամեն ինչ հոսում է։ Եվ ես Կոնֆուցիոսի
հետ դիտում եմ, թե
ոնց է Գիյոմ Ապոլիները եկեղեցու դուռը
ասպետորեն բացում իր
եւ Ջոկոնդայի առաջ՝ պսակադրության համար։
(Քավորը Պիկասոն է)։ Իսկ
հետո նրանց ոտքերի տակ ճանապարհը
հոսում է Սենա գետից
խիստ վարար, Լեոնարդո դա Վինչիի
արեւային հայացքի ներքո։
Աչքերս Լիմբիոնի պատուհանից դուրս, թե՞
ներս են նայում։ Երբեք չեմ
սիրվել։ Եվ մեկ-մեկ, թվում է, թե ես
ապրում եմ Վեներա մոլորակում,
ուր արեւը ծագում է արեւմուտքից։
Ինքնասեր ու ոչ դիպվածային։
Գոյունակ։ Եվ աչքերս անքայքայելի
կաթիլներ են կալորիկի՝
թերթերին այն ծաղկի, որ ամեն մեկի մեջ է՝
չերեւացող խորքերում։
