Հիմա ես քեզ մոտ եմ, բայց դու ինձ մեկ-մեկ հեռվից ես
նայում, անսահման հեռվից։ Ասում են՝ Իպոլիտը, մթան մեջ
խրվելուց առաջ, մի կում խմել է արեւի կենացը։
Լուսնի բուրմունքը խշշում է
վայրի առուների մեջ։ Եվ, ահա,
կորցրել են՝ լույսը լույս լինելու, ծառը ծառ լինելու,
սպիտակը սպիտակ լինելու, մաքուրը մաքուր լինելու
իրենց զգացողությունը, բայց դեռ չեմ գտել ես,
որ մի գեղեցիկ ու անակնկալ օր վերադարձնեմ գուցե։
Մանկությանս վայրերին է ձուլվում
բառը՝ դառնալով իմ հայրենիքը։
Ամպ չէ ամպը՝ եթե ամպ է։
Ես կառչել էի սիրուց (տառապում էի կատաղի), որն
ամեն վայրկյան ինձ սպանում էր։ Եվ մինչեւ հիմա էլ
իմ տխրության նժարներում վերուվարում են երկու աչքեր։
Չեմ սիրում վերջը։
Իսկ եթե ամենուրեք ասվում է արդեն ոչ թե
ճշմարտությունը, այլեւ այն, ինչ դուր է գալիս լսողներին,
ուրեմն՝ արնաքամ է երկիրը,
եւ ընդամենն անգիրված ու անկոչ մի ականջմտնուկ է միտքը։
Քայլում է ստվերն ամեն ինչի։ Եվ Նրա ներսում բարու եւ
չբարու բծերը դասավորված են այնպես, որ եթե դրսից
երեւալու լինեին, ապա կհիշեցնեին վագրազոլեր։
Արյունս փշրվում է ինքն իր մեջ,
մի քիչ քայլենք չեկած ձյունի տակ։
Մի թափառաշրջիկ, մի բոմժ, ցավոք՝ ապագայի միակ մարգարեն,
մոտենում է, բայց քանի որ
ինքն իր հետ է, դարձյալ չի կարողանում մնալ
մենակ։
Անհեթեթ խավարը թնկթնկաց ներս ու դրսում՝
վերջին կենացն ասա, խմենք։ Եվ հետո գնացին
ուրիշ կնոջ, ուրիշ ծաղկի վրա (թեեւ ծաղիկն ուրիշի չի լինում)։
