Ճընշում է կուրծքըս անձկություն անհագ,
Տանջանքին հաղթել չեմ կարողանում…
Եվ, որպես զոհին դեպի սուր դանակ,
Ինձ մահի դուռն է իմ ցավը տանում։
Ո՞ւր ես, ո՛վ մուսա, ո՞ւր—երգըդ նախկին,
Ես էլ երգ չունե՜մ, հայացքըս անլո՜ւյս,
Հազիվ եկել եմ՝ հենվելով փայտին,
Որ ասեմ—մեռնե՛նք, էլ չըկա՜ մեզ հույս։
Եվ ես լըսում եմ, ինչպես բահ, թիակ
Խուլ թըխկթըխկում են… և ապա լըռում…
Եվ չըկա՜ մուսաս—իմ կարող հրեշտա՜կ,
Եվ հանգ հյուսելն է ինձ դավաճանում։
Բայց այդ խորանինջ գիշերվա ժամին
Ես միայնակ չեմ… Ահա՛ սքանչելի
Մի ձայն է հասնում իմ ականջներին—
Այն մորըս ձայնն է. «Որդյա՛կ սիրելի,
Ժա՛մ է. ժամ է քեզ,— ասում է նա ինձ,
Որ միջօրեի այդ կիզիչ տապից
Դու ազատ՝ գըտնես խաղաղ օթևան,
Նընջի՛ր, իմ զավա՛կ, նընջի՛ր, աննըմա՛ն.
Առ քեզ վաստակիդ ցանկալի պըսակ,
Ստրո՛ւկ չես այլևս, այլ—պսակված արքա.
Չես մաշվիլ այլևս ծանըր բեռի տակ,
Ոչ ոք չէ՛ կարող իշխել քո վըրա»։
«Մի՛ վախիր շիրիմից—օտա՜ր չէ նա ինձ,
Մի՛ վախիր, թե կան որոտ ու կայծակ,
Մի՛ վախիր թույնից և ո՛չ էլ սըրից,
Երկյուղալի չե՛ն շըղթա ու մըտրակ.
Մի՛ վախիր հողմից, ահեղ փոթորկից,
Անսուտ օրենքից, ապօրեն գործքից,
Մի՛ վախիր—էլ լաց, հառաչք մարդկային
Չեն հուզիլ մաշված քո սիրտն ու հոգին»։
Քընի՛ր, մարտիրո՜ս, հեզ, համբերատար,
Եվ դու կըտեսնես հայրենի աշխարհ,
Ազա՜տ ու հըպա՜րտ, քա՜ջ ու բախտավո՜ր,
Քընի՛ր դու հանգիստ… օ՛ր–օ՛ր–օ՛ր, օ՛ր-օ՛ր։
Դեռ երեկ մարդկանց չարաթույն լեզուն
Ա՛յնքան անարգանք հասցրեց քո հոգուն,
Բայց դու աներկյուղ ողջունիր մահվան,
Վե՛րջ ամեն ինչին, վե՛րջ և չարության…
Մի՛ վախիր, հոգյա՛կ, և զըրպարտանքից,
Դու տուրք կենդանի հատուցիր նրան.
Մի՛ վախիր ձըմռան դըժնդակ ցըրտից,
Ես քեզ կը թաղեմ ջերմաշունչ գարնան»։
«Մի՛ վախիր թույնից դառըն մոռացման,
Տե՛ս, արդեն, որդյա՜կ, բըռնել եմ ձեռքիս
Պըսակը սիրո, պըսակը ներման,
Որ հայրենիքն է քեզ պարգև տալիս…
Համառ գիշերին կը հաղթե ցերեկ,
Եվ հայրենիքումդ դու ամենուրեք
Կը լսես, ինչպես բըռնած սար ու ձոր՝
Կը թընդա՛ քո երգն… Օ՜ր-օ՛ր-օ՛ր, օ՛ր-օ՛ր…»
