Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Զի՞նչ այս ձորավայր, այս սուղ կենաց լար,
30
Մթին, դառնաբնակ, խզուն, դիւրաբեկ,
Թէ քո սուրբ շնչոյ զեփիւռ կենսարար
Ոչ գորովեսցէ զծաղկունս[1] մահաներկ։
Անդ մոլին ստամբակ, անդ ճիւաղն թշուառ
Ի մի գետնախշտի, ի մի չքադարան՝
Սէգ ընդ առաքինւոյն փոշւոյն բարերար՝
Յոխորտ՝ զիւր մեղկ դի մեկնէրն մեծաձայն:
Ո՛չ այլ՝ սուրբ սրտից, ո՛չ այլ՝ բարւոյն կայծ
Վառէրն սառն հոգի հողածնոյս թափուր,
Սիրոյն սրբութեան վերինն այն նախանձ
40
Ի կմախ մեր չգոյ վաղուց շիջանիւր։
Ո՛չ այլ՝ պերճ հսկայն խլէր զդաբնին.
Ո՛չ այլ՝ ազգաշէնք Հայրենեաց ի պսակ՝
Ո՛չ այլ ի սատար անզօր նմանակցին
Ջերմ առաքինին հիւսէրն զվաստակ։
Յահի սասանման, յալիս մշտածուփ՝
Ի մռայլ մթութեան ձորոյս մրրկայոյզ՝
Երերեալ, վանեալ յանել ի մի դուք՝
Փշրեալ խորտակիւր նաւակ մեր՝ անյոյս։
Դու՛ հանես ի վեր ի խումբս երջանկաց՝
50
Առ՛ սաւառնեալ զթևս՝ երկրիս յերկնանջատ
Բառնաս՝ Լուսեղէնդ՝ աստէն ամպաբարձ[2]
Ի վերայ թիկանց՝ ղորդիս կենսահատ։
Թէ բրգունք զիւրեանց հիմնադիրս ի տես
Թէ թերթ ինչ չքոտի զիւր ստեղծողին գործ
Թէ արձանք լռինք դնեն զայն յասպարէզ
Յետնորդացս ի փոյթ թողեալ և ի ցոյց։
Քո՛ է այս նախանձ՝ դուստր երկնային,
Գգուել, պսակ ել գագաթն այն արդար.
Որ յիւր թոյլ զանգուած աստ սիրով ջերմին
60
Պահեաց մշտակայծ զայս հուր երկնափառ։
Ի քո գիրկս հրճուին այժմ և իմ նախնիք,
Զքև խանդաղատին ի պարս լուսամփոփ՝
Հայկազանց հսկայք, հզօր պատանիք
Քև պարայածեն լերկինս հոգեսփոփ։
|
|
- ↑ Զծաղկունս ոչ գորովեսցէ
- ↑ Բնագրում՝ ամպամբարձ
