Էջ:Խաչատուր Աբովյան, Երկերի լիակատար ժողովածու, հատոր 1 (Khachatur Abovyan, Collective works, volume 1).djvu/356

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

Այլ ոհ ցաւոցս հի՛մ կարացից, ատել զիմ բախտ
Ես ոչ կարեմ ապաշաւել զիս ազնւութիւն
Աստուած ընտրեւաց զքեզ վասն իմ յերկրի աստ.
Սէր նորա ջերմ, և գութ նորա առ մեզ անհուն։

Նա կամեցաւ խլել զքեզ չաչս աշխարհ է,
Որ ետես զիս, գուցէ թէ ես քեզ վնասէի.
Որ և ինձ անդ գալ առ քեզ զնոյն ուղի լայնէ
40 Ինձ մերձաւոր թե անընտել ինձ նա լիցի:

Ո՜վ ափջութեանս, ո՜հ հրաբորբոք զմայլութեան
Ո՜վ խնդութեանն, որ փակ է զբան փակէ զլեզու
Միայն արտօսրք արտասանեն, զքո անուն,
Զգայարանք, որք ինչ սահման
Ոհ անդ է նա պարայածեալ ընդ հոգեզինաց
Առ աթոռովք գառինն անմեղ, կենաց գետով,
Երբ փտեսցի ի մարմին աստ հողազանգուած.
Զի միացայց ընդ սիրուհւոյս կրկին սիրով.