անել դրա վրա. հեռու և օտար աշխարհից քար ու հող բերել։ Այս աշխարհի քարն էլ, հողն էլ և բավական է, և լավ, եթե կամենում ես շինել, սրանցով շինիր, և մեզ ընդունելի է։
Իսկ ամենաթագավոր աստված, որի թագավորությունն է միայն հավիտենական, որ և զանց է առնում մարդկանց բազում մտադրությունները՝ թագավորների, ազգերի, ցեղերի ըստ գրվածի թե՝ «Տերը ցրում է հեթանոսների մտադրությունները, անարգում է ժողովուրդների մտադրությունները և արհամարհում է իշխանների մտադրությունները։ Իսկ տիրոջ մտադրությունը մնում է հավիտյան և նրա սրտի մտադրությունը ազգից ազգ է»[1]։ [Տերը] այն ժամանակ չկամեցավ շահի մտադրության կատարումը, չնայած անխախտ հաստատված էր նրա մտքում։ Բայց նրա մտադրությունը խափանվեց հետևյալ պատճառով։ Նա պատրաստվել էր գնալու Վրաստան նրանց թագավորի և ազգի վրա. բազմաթիվ զորքերով և խիստ պատրաստությամբ ելավ Սպահանից, գնաց Վրաստան։ Նա մտավ Կախեթ, Կախեթի թագավոր Թամրազին փախցրեց և երկիրը ավերեց։ Եկավ, մտավ Քարթլի երկիրը և բանակեց Գորի քաղաքի վերին կողմը՝ այն ճանապարհի մոտ, որ տանում է Պաշիաչուխ։ Մտածում էր ու սպասում, թե ինչ հնարքով բուռը գցելով բռնի վրաց թագավորին։ Չնայած Կախեթի թագավոր Թամրազը և Թիֆլիսի թագավոր Լավասափը երկուսն էլ փախան Պաշիաչուխ [Իմերեթիա], բայց Թամրազը չխաբվեց և չեկավ շահի մոտ, իսկ Լավասափը խաբվեց ու հավատաց շահին և եկավ շահի մոտ, իսկ սա նրան տարավ Պարսկաստան, կորցրեց, ինչպես որ նախօրոք ամեն որպիսություն պատմեցինք։ Արդ՝ սրանք այսպես։
Այժմ ասենք կաթողիկոսների հակառակության պատճառը, որովհետև Էջմիածնի քարերի և Լուսավորչի աջի Սպահան տանելու պատճառը նրանց հակառակությունն է։
Այն ժամանակ, երբ շահը կատարեց մեծ աքսորը և հայոց ազգը քշեց, տարավ Սպահան, նրանց հետ Սպահան գնաց նաև Ղավիթ կաթողիկոսը և այնտեղ էր մնում։ Մելքիսեթ կաթողիկոսը ևս գնաց աքսորի հետ, բայց կես ճանապարհից դարձավ, եկավ Էջմիածին և կաթողիկոսություն էր
- ↑ Սաղմ. ԼԲ 10-11:
