հայտնի եղավ, որ այն սովորական երկրաշարժերի նման չէր, այլ տիրոջ հայտնի բարկության պատուհաս պատիժն էր հասել նրանց վրա նինվեացիների[1] նման։
Իսկ քաղաքի ու գավառների բնակիչները, երբ իրենց պատժապարտ տեսան տիրոջ առջև, որովհետև մշտապես նրանց խրատում էր բարկության գավազանով, խելքի եկան և մշտապարտ աղոթքներով, խնդրանքով, ուխտերով ու պատարագներով դիմում-կանչում էին նրան, որ կարող էր նրանց վտանգից ազատել։ Քանզի թեպետ մեղքերի պարտքի համար բարկությամբ խրատում է և սրամտությամբ հանդիմանում, բայց և արարչական գթությամբ և նախախնամական ողորմությամբ խղճում է նրանց։
Իր արարածներին խղճալը նրա էությունն է ըստ մարգարեի այն խոսքի, թե՝ «Գթած ողորմած է տերը, երկայնամիտ է և բազումողորմ»[2]։ Նա միշտ բարկության մեջ չմնաց և հավիտյան ոխ չպահեց, այլ սրանցից իրենց մեղքը հեռացրեց ըստ երկնքի ու երկրի անջատման և գթաց իր ստեղծածների վրա, ինչպես հայրն ու մայրը իրենց զավակների վրա, որովհետև հիշեց, որ մարդիկ են և կազմված են հողից»։
Սփռելով նրանց վրա տարածեց իր գութն ու ողորմությունը և վերացրեց նրանցից պատիժը և երկրին հաստատություն տվեց, աշխարհին հանդարտություն ու մարդկանց խաղաղություն, որոնք ապրում են՝ գոհանալով նրանից ամեն ժամ։ Թեպետ խրատելով խրաատեց, բայց մահու չմատնեց։ Սրանցով հայտնի երևաց նրա անմահ թագավորության ամենակարող զորությունը և նրա մարդասեր կամքի գութն ու ողորմությունը։ Այս պատճառով բոլորը առհասարակ գոհության ձայնով փառավորում են քաղցր տերությունը մեր աստծու բարձունքում օրհնված հավիտյանս հավիտենից. ամեն։
