ուստի չկարողացան իրենց հետ վերցնել իրենց ունեցվածքը, այլ թաքցրին, պահեցին սենյակներում, հորերում, վիհերում և այլ պատշաճավոր տեղերում ու այդպես թողած գնացին։
Իսկ շրջակա գյուղերի ու գավառների բնակիչները, որոնք մոտ էին Հին Ջուղային, գիտեին պահուստների մասին, որ ջուղայեցիները արել էին, ուստի նրանք գալիս էին միշտ փնտրում, որոնում էին, պեղում էին հողն ու քարը հարստություն գտնելու համար, և շատերը շատ բան էին գտնում։
Այնպես եղավ, որ կրոնով մահմեդական Մեհրամ անունով գյուղից այլազգի մի մարդ եկավ Հին Ջուղա ինչք որոնելու։ Եկավ Վերին կաթան անվանված եկեղեցին․ այնտեղ որոնելիս ավագ խորանի արևելյան պատի մեջ գտավ մի խեցե աման, որի մեջ դրված էր մի փոքրիկ փայտե արկղ, որ է սնդուկ։ Երբ խեցե ամանի միջից հանեց փայտյա արկղը, իսկուկույն նրանից բուրեց շատ թանձր անուշահոտություն. սրանով իր հոգում այլազգի այդ մարդը զգաց, թե դրանք սրբերի նշխարներ են։ Արկղի մեջ կային մեծ ու փոքր ոսկորների կտորներ և դրանց հետ կար մի կտոր մագաղաթ, որի վրա ինչ-որ գիր էր գրված։ Այդ մարդը առավ արկղը ոսկորներով ու մագաղաթով տարավ իր տունը, որ տեսնի թե ինչ պիտի մտածի դրա մասին։ Նշխարները նրա տանը մնացին շատ օրեր։ Նրա հարստությունը սկսեց օրավոր նվազել, անասուններն ու կենդանիները սատկեցին, ամեն ինչ ջնջվեց, մինչև իսկ որդիներն էլ մեռան։ Մարդը հիշեց և իմացավ, թե այդ ինչ պատահեց իրեն, նշխարներից է, ուստի այնուհետև հանեց նշխարները իր տանից և տարավ մի բացօթյա վայրում քարակույտերի մեջ պահեց, որ գուցե թե տիրոջ ցասումը նրա տան վրայից վերանա, բայց չվերացավ։
Սրանից հետո այս այլազգի մարդը եկավ Սուրբ նախավկայի միաբանություն, որ գտնվում է Դարաշամբ գյուղում և այնտեղ Շմավոն անունով մի եպիսկոպոսի հայտնեց ամեն մի եղելություն։ Այս եպիսկոպոսը այդ այլազգի մարդուն վաղ ժամանակներից ծանոթ էր․ եպիսկոպոսը պատվիրեց դրանք բերել իր մոտ։ Եվ երբ այլազգին արկղը բերեց ու տվեց եպիսկոպոսին, բացելուն պես իսկույն անուշ հոտ բուրեց և լցրեց տունը։ Եպիսկոպոսը տեսավ մասունքները և
