ՏՏՀ/Սալորենի (աճեցումը)
ՍԱԼՈՐԵՆԻ (աճեցումը), բազմաթիվ տեսակներից առավել տարածվածը ընտանի կամ սովորական Ս. է (դամբուլենի)։ ՀՀ-ում մշակվում է նաև շլորենի և մամխի։ Մ-ի ներմուծված արդյունաբերական սորտերից են Դեղձայինը, Ռենկլոդ կանաչը, Ռենկլոդ Ալտանան, Աննա Շպետը, Ջոնետ պրունը, Վիկտորիան, Հունգարասալորը։ Տեղականներից առավել հայտնի են Վազիրին, Ալբուխարին, Կանաչկենին, Դեղին դամբուլը, Սև դամբուլը։ Մշակվում է Արարատյան, նախալեռնային, լեռնային, հյուսիսարևելյան, հարավ-արևելյան գոտիներում։ Ս. կարելի է բազմացնել մացառներով, կանաչ և արմատային կտրոններով (յուրարմատ բույսեր ստանալու նպատակով) աչքապատվաստով և պատվաստով։ Պատվաստելիս սկզբում աճեցնում են սերմնային պատվաստակալներ՝ շլորենու, Ս-ու և թաղիքային բալենու մշակվող սորտերը, ինչպես նաև կլոնային պատվաստակալները։ Տնկում են գարնանը և աշնանը, թույլ աճ ունեցողները՝ միմյանցից 3 մ, միջին և ուժեղ աճ ունեցողները՝ 4-5 մ հեռավորությամբ։ Տնկման տեխնիկան նույնն է, ինչ բալենունը: