|
[ էջ ]
Հայտնի՞ է Ձեզ արդյոք, որ ողջ
Բրետանում,—
Ուզում ես՝ հարցրու լույսին,—
Չկա ավելի գեղեցիկ մի կին, քան
Կոմսուհի Էլլեն դե Կուրսին։
Այն ամենը, որ լինում է կյանքում—
Մենք պետք է տեսնենք ու լսենք,—
Դրա համա՛ր էլ, աստըծո կամքով,
Աչքեր և ականջներ ունենք։
Դղյակից սահում է կարապի նման
Եվ դեպի կամուրջն է նա գնում
Մի մուրացիկ է հանդիպում նրան,
Իսկ վերից— արևն է նայում։
Բայց երբ պատահում է, որ մեր աչքը
Չափից ավելի է սուր—
Նշանակում է, որ Արարիչը
Ուզում է տանջել մեզ իզուր։
<poem>
Չբարձրացնելով աչքերը սիրող—
Գնում է նրա ետևից
Ջահել մանկլավիկը, ինչպես և սիրուն
Շնիկը չքնաղ մադամի։
Մենք գիտենք— շունը հաճախ
Դառնում է ազնիվ բարեկամ
Հաճելի է սիրել շնիկին․
Չի խանդում ոչ-ոք նրան ․․
Ձեզ կասեմ, որ այդ մուրացիկը
Ջահել էր, թիկնեղ, գեղեցիկ,
Եվ կույր էր․— բայց մի՞թե կույրը
Տիկնոջ ուշադրության արժանի չի՞․․․
Նախանձում է տեսնողին միշտ կույրը
Բայց եթե նա իմանա՛ր,
Թե սրտում մեր ինչքա՜ն մթություն ենք
Մենք պահում— և՛ սև, և՛ խավար։
Թպրտաց սիրտը կոմսուհու, սրտո՛ւմ այդ
Սերը բնակվում էր միշտ։—
Կոմսուհին նայեց մուրացկին անթարթ
— «Արժանի է սիրո, օ՜, ճի՛շտ։»
Ամե՛ն ոք սրտի խոր խոհեր ունի․
Օձր, առյուծը և դո՛ւք,—
Բայց ո՞վ այդ խոհերը գիտե,
Եվ գիտե՞ս դու քոնն արդյոք․․․poem>
Կոմսուհին ասում է մուրացկին․ «—Լսի՛ր,
Կոմսուհի Էլենն է դիմում քեզ․
Ցավ է պատճառում ինձ քո մութ հոգին․
Ինչպե՞ս ամոքեմ նրա վիշտը ես։»
Երբ զգում ես դու քո սրտում
Մեղրի կամ թույնի կուտակումն առատ—
Տո՛ւր մերձավորիդ ավելցուկն իսկույն
Ինչի՞դ է նրա տենդը հորդառատ։
— «Մադա՛մ»— ասում է մուրացիկը հեզ,
Իմ թանկագի՛ն մադամ,—
Իմ ամբողջ կյանքի օրերը սև
Ձեր մի համբույրի՛ն ես կտամ։»
Լույս-ճշմարտության կարոտով վառված՝
Այնքա՛ն ես ագահ այն ուզում,
Որ սիրում ես քո սուտը հնարած,
Ինչպես ճշմարտություն մի սուրբ։
— «Սիրելի՛ս, դու քիչ այն կո՛ղմը նայիր,
Ասաց կոմսուհին ծառային,—
Բարի աստծո փառքի համար ես
Հեզությունս չե՛մ խնայի։»
Կինն էլ աշխարհում— ամեն ինչի պես—
Խաղալիք է աստծո ձեռին․
Լավ է— մտածենք մանկիկների հե՛զ,
Թիթեռնիկների, ծիտերի մասին։
Գրկում է կույրը հպարտ կոմսուհուն,
Հպում է շրթերը շրթերին,—
Մշուշվում է կոմսուհու հայացքը,
Խոնարհվում է իրանը նրբին։
Օ, այրե՛ր,— կեցցե՛ երջանկությունը
Թող թեկուզ լոկ մի պահ տևի—
Երջանկության մեջ իմաստությո՛ւն կա
Բոլոր գրքերից ավելի՛։
Այստեղ կոմսուհու հպատությունը
Հաղթեց կրքերին նրա վես․
Եվ հրամայեց մանկլավիկին նա՛․
— Էժեն, օ, մանկի՛կըս, չնայես։»
Մեր ոսոխները— պահն ու սատանան,—
Աշխարհում հաղթում են միշտ մեզ,
Անպարտելի է ժամը փորձության—
Ուրեմն դու քեզ չտանջե՛ս։
Հետո, հագեցած ոտքի կանգնելով,
— Սպանի՛ր,— ասաց ծառային․
Եվ ուրախությամբ այղ տղան սիրող
Ոսոխին իր հանձնեց սև մահին։
Ով խմում է սերն ու խանդը կիզող
Միևնույն այրող բաժակից,—
Անխուսափեյի խմելու է նա
Վրեժի հեղուկը կարմիր։
Խոնավ շրթերը սրբելով նազով,
Կոմսուհին ասաց Հիսուսին․
— Քե՜զ ընծայեցի, դրախտի՛ արքա,
Իմ մաքրությունը լույսի․ ․»
Թե ո՞ւր է փչում, ո՞ր կողմը, քամին—
Մեզ դաշտի ցողունն է ասում—
Բայց աստված ինքն էլ չգիտե երբեք,
Թե կինը ի՛նչ է ուզում։
Եվ մանկլավիկին նա հեզ հարցըրեց․
— Ճ՞իշտ չէ, որ բարի եմ ես շատ․ ․
Էլ ինչո՞ւ ես լալիս, սիրելի՛ս
Գնանք տուն, ժամանակն է արդ
Ծնվում է սերը, ինչպես բոց, արագ,—
Եվ մենք այրվելով նրանում,
Դառնում ենք ինքնե՛րըս կրակ՝
Գեղեցի՛կ, և վառ, և անհուն։—
Չպատասխանեց ծառան կոմսուհուն,
Արցունքը միայն նա սրբեց,
Բայց հառաչանքը իր անհուն
Էտյենը, ավա՜ղ, չըզսպեց։
Բաշխում ենք մենք կյանքը շռայլ․—
Չէ՞ որ ամենքըս կյանքում
Բերում ենք ծիծաղ մի քիչ վառ—
Եվ մի սիրտ լիքը արցունք։
|
|
